Muzeum w Bóbrce - żywy pomnik historii.

Bóbrka byłaby jedną z ponad półtora tysiąca podkarpackich wsi, gdyby nie to, że w 1854 roku farmaceuta Ignacy Łukasiewicz został zaproszony przez ziemianina Tytusa Trzecieskiego do niej, miejsca gdzie zauważono naturalne wycieki ropy naftowej, nazywanej w XIX wieku olejem skalnym. To za ich sprawą rozpoczęto drążenie pierwszych kopanek - studni z ropą naftową. W 1855 roku w kopance "Wojciech" natrafiono na duży przepływ oleju skalnego. Następstwem odkrycia było założenie w 1856 roku destylarni oleju skalnego w Ulaszowicach koło Jasła.

Pionierami przemysłu naftowego, założycielami kopalni w Bóbrce byli: Tytus Trzecieski - ziemianin i inicjator założenia kopalni, który zainwestował wkład pieniężny, Karol Klobassa Zrencki - właściciel wsi, który ofiarował roponośny teren pod kopalnię oraz Ignacy Łukasiewicz - skromny farmaceuta, który objął kierownictwo nad całością, tzn. nad pracami górniczymi i destylacją ropy. W 1861 roku powstała z ich udziałem oficjalna, choć zawarta ustnie spółka naftowa.

Przedsiębiorstwo świetnie prosperowało, dzięki doskonałej organizacji i nowoczesnych metod wydobycia, bowiem Ignacy Łukasiewicz unowocześniał przedsiębiorstwo, korzystając z fachowych porad ówczesnych autorytetów z dziedziny geologii, górnictwa i wiertnictwa. W doskonaleniu metod wiertniczych, wprowadzono wiercenie udarowe z zastosowaniem nożyc wolnospadowych... CZYTAJ WIĘCEJ