Tematem, który zdominował dyskusje publiczną w ostatnich dniach z pewnością jest temat strajku nauczycieli. Strajku, który przypadł akurat wtedy, gdy w szkołach organizowane są egzaminy gimnazjalne i ósmoklasisty. Zapewne, gdyby nauczyciele strajkowali w wakacje, to nikt by na ten strajk nie zwrócił uwagi.
W tym przypadku problem jest bardzo złożony, toteż i środki jakie zostały przedsięwzięte bardziej radykalne. Niemniej jednak każdy ma prawo do strajku. I chyba jeszcze nikt nie wymyślił takiej formy, aby nie było ona uciążliwa dla potencjalnych „klientów”. A zatem nikomu nie wolno – w wolnej Polsce – odbierać prawa do walki o warunki pracy i płacy. O to przecież walczyła niegdyś „Solidarność”, ta sama która dziś stanęła po stronie strony rządowej.
Chciałbym z całą mocą podkreślić, że jestem sercem za nauczycielami. Popieram ich postulaty i ogromnie ubolewam, że nadaje się temu strajkowi kontekst polityczny. Tak bardzo wciskając nauczycieli w ramiona tej czy innej partii. A przecież problemy oświaty są nierozwiązywane od lat. Obciążają tak obecnie rządzących jak i poprzednie rządy. Zacząłbym jednak od kilku słów wyjaśnienia o co tak naprawdę walczą nauczyciele.
Po pierwsze autorytet! To słowo które chyba gdzieś już zostało zapomniane. Kiedyś ów zawód cieszył się nie tylko uznaniem, ale również szacunkiem, a nauczyciel to był ktoś, kto pomagał rodzicom w trudzie wychowania młodego pokolenia, ktoś komu ten szacunek był okazywany. Dziś niejednokrotnie to właśnie z domu dzieci wynoszą brak szacunku do starszych, w tym do nauczycieli.
Po drugie wynagrodzenia. To niezwykle ważne czy nauczyciel do pracy przychodzi z satysfakcją i zamiast myśleć o tym jak związać koniec z końcem myśli jak jeszcze ulepszyć swoje zajęcia. Co zrobić aby tych młodych ludzi – z komórką w ręce – zaciekawić światem i jak skutecznie podzielić się wiedzą. To bardzo ważne, aby nasze dzieci uczyli zmotywowani, ambitni ludzie, a nie kiepsko opłacani i sfrustrowani. To ważne, aby do tego zawodu garneli się ludzie ambitni i przedsiębiorczy. A zatem zastanówmy się dobrze zanim zaczniemy odsądzać nauczycieli od czci i wiary, bo gdy ten zawód nadal będzie się kojarzył z niskimi zarobkami i brakiem szacunku, to boje się kto będzie chciał tym nauczycielem zostać.
Po trzecie walka z fakenewsami! Ile to razy słyszałem, jak to nauczyciele mają dobrze. Ferie, wakacje, mało godzin. Problem jak z górą lodową – widzimy tylko jej wierzchołek. A przecież do awansu zawodowego trzeba się wykazywać dodatkowymi zajęciami, niejednokrotnie samorząd nie ma pieniędzy na remont szkoły, klas, czy świetlicy. Wtedy do gry wkraczają nauczyciele, którzy potrafią zjednoczyć społeczność lokalną, znaleźć sponsorów i uczynić te szare klasy bardziej przyjaznymi. Często organizowane są specjalne zajęcia i koła zainteresowań, teatrzyki, występu, konkursy piosenek etc. Tego zazwyczaj się nie widzi. A dodam jeszcze do tego całą biurokrację - sterty raportów i dokumentów, które należy przygotować. Jak nałożymy na to jeszcze wypełnianie dzienników, sprawdzanie prac uczniów, problemy wychowawcze, kontakt z uczniami poza godzinami zajęć, kontakt z rodzicami, dyżury w przerwach… to czasem nie ma czasu na zwykłe potrzeby fizjologiczne.
A na koniec odpowiedzialność! Nikt sobie nie zdaje sprawy z tego jak duża ciąży na nauczycielu odpowiedzialność! Za młode pokolenie, za ich wykształcenie, za przekazywaną wiedzę, za to jaki ten człowiek będzie po opuszczeniu szkolnych murów.
Oczywiście ten zawód ma sporo plusów. Jednym z nich jest kontakt z młodymi ludźmi, którzy potrafią okazać swoją wdzięczność niejednokrotnie znacznie lepiej aniżeli ten czy inny rząd. Satysfakcja z dobrze wykonanej roboty nie zastąpi jednak tzw. „wsadu do kotła”. Satysfakcją człowiek się nie naje. Dlatego ogromnie liczę, że w dobie tak szybkiego wzrostu gospodarczego i takich dobrych wyników budżetu państwa – znajdą się środki na podwyżki dla nauczycieli.
