W swoich początkach zadaniem Sióstr było dawanie przykładu mieszkańcom wsi, szczególnie na polu racjonalnej i uczciwej pracy na roli, przyuczania zasad nowoczesnego gospodarowania [sic! kobiety w habitach instruowały mężczyzn wychowanych na wsi !!!], opiekowanie się dziećmi, szczególnie sierotami i opuszczonymi przez rodziców z przyczyn społecznych lub ekonomicznych.
5 lutego 1900 roku otwarto w Dębicy dom generalny Sióstr Służebniczek, zaś rok 1902 to początek bursy gimnazjalnej zorganizowanej przez „Stowarzyszenie Bursy im. Świętej Jadwigi” prowadzonej przez SS. Niepokalanego Poczęcia NMP – prefektem bursy został ks. Błażej Kotfis.
Później, już od początków XX wieku działalność Zgromadzenia o charakterze edukacji rolnej zanikła na stałe, za to zwiększył się zakres opieki i pomocy społecznej. Staraniem Matki Generalnej Doroty Biendary w 1904 roku przyjęto kilkanaście Sióstr na kurs pielęgniarski przy szpitalu w Lwowie i na praktykę czynności gospodarczo-administracyjnych. Od tej pory z roku na rok zwiększała się liczba Sióstr kształcących się w różnych zawodach. Po solidnym przygotowaniu, zarówno teoretycznym, jak i praktycznym, Siostry znacznie owocniej pracowały dla społeczeństwa, poprzez wychowywanie dzieci w ochronkach, jak również pracę przy chorych zarówno w szpitalach, jak i domach prywatnych. Stawianie baniek, dawanie zastrzyków, opatrywanie ran spędzanie dni i nocy przy chorych i konających stały się niemalże wizytówką Zgromadzenia. Zwyczajowo udzielano również jałmużny dla ubogich, bezdomnych i bezrobotnych poprzez dzielenie się z nimi pożywieniem przy furcie klasztornej.
Siostry także wspomagały kapłanów w przygotowaniach dzieci do pierwszej spowiedzi i Komunii Św. Pracując w ten sposób Zgromadzenie pozyskało sobie szacunek społeczeństwa, co też dodatnio wpłynęło na jego rozwój. Na przełomie lat 20/30 ubiegłego stulecia Zgromadzenie liczyło 400 Sióstr w Domu Generalnym i 86 domach filialnych. Sama ochronka na Piaskach w Dębicy miała w swojej pieczy 120 dzieci. Oprócz tego Siostry w swoim domu zatrudniały dziewczęta z Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej [którą nota bene same prowadziły], wchodzącej w skład Akcji Katolickiej. Znajdowały one zatrudnienie w pracowni czapek i przy wyrobie guzików ręcznych. Dla dzieci z ochronki Siostry prowadziły akcję dożywiania. Musimy pamiętać, że były to czasy Wielkiego Kryzysu i znalezienie pracy na naszych terenach graniczyło niemalże z cudem. Dlatego też dziewczęta z biednych i małorolnych rodzin, a będące w wieku od 17 do 25 lat garnęły się do wstępowania do Zgromadzenia. Oczywistym warunkiem było powołanie czyli szczera wola, a także zachowanie ślubów ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i wierne przestrzeganie konstytucji zakonnych, jak również dobre zdrowie, ponieważ zadaniem Sióstr było: pielęgnowanie chorych, opieka nad dziećmi, posługiwanie w kościołach. Postulat trwał 6 miesięcy, nowicjat rok, potem były czasowe śluby na 3 lata, a wreszcie na całe życie. Ważnym wydarzeniem dla całego Zgromadzenia była data 2 sierpnia 1932 roku, kiedy to nastąpiło poświęcenie kościoła pw. Matki Bożej Anielskiej i nowego Domu Macierzystego Sióstr Służebniczek przez biskupa Edwarda Komara. [cdn]
fot tytułowa: UM Dębica, źródło biogramu: IPN w Rzeszowie
Jacek Dymitrowski
Dyrektor Muzeum Regionalnego w Dębicy
